De ontwikkeling van Ayurveda
Nadat Ayurveda waarschijnlijk eeuwenlang mondeling was overgeleverd, brak er in het eerste millennium voor Christus een tijd aan waarin een aantal artsen hun kennis op schrift begonnen te zetten. In de traditie van de mondelinge overlevering gebeurde dit vaak in poëtische vorm, ook omdat de kennis op die manier beter te onthouden zou zijn. Er waren in die tijd drie grote artsen wier werk tot op de dag van vandaag bewaard gebleven is en die nu bekend staan als de
Drie Groten. Deze drie geneeskundige wetenschappers en hun werken zijn:
- Charaka – Charaka Samhita – over interne geneeskunde
- Sushruta – Sushruta Samhita – gespecialiseerd in chirurgie
- Vaghbata – Ashtanga Hridayam – een compilatie van de eerste twee
Binnen de rijke religieus-mythologische traditie van India bestaan er meerdere en verschillende versies over het ontstaan van de ayurvedische geneeskunde. Maar of het nu om wetenschap gaat of om mythologie, voor Ayurveda geldt binnen de Indiase traditie altijd het volgende:
“Ayurveda – de wetenschap van het leven – is tijdloos en eeuwig, het heeft noch een begin noch een einde. Het leven zelf, het intellect, de ziel en het universum hebben eveneens noch een begin noch een einde. Er heeft nooit een tijd bestaan waarin de stroom van het leven of de stroom van universele intelligentie niet stroomde. Daaruit vloeit natuurlijkerwijze voort, dat de wetenschap die zich met het leven bezig houdt, eveneens eeuwig en tijdloos is.”